Լուսանկարը՝ Մարիամ Տոնոյանի
Երբ դպրոցում անցնում էինք Ռեդյարդ Կիպլինգի «Եթե» բանաստեղծությունը, մտովի նրա առաջարկած եթե-ների կողքին դնում էի իմ սեփական եթե-ն՝ եթե ես ուրիշ քաղաքում ապրեի…
Եթե ես ուրիշ քաղաքում ապրեի, գուցե չհանդիպեի քաղաքիս այն բոլոր հիմնախնդիրներին, որոնց բախվում եմ ամեն քայլափոխի։ Քաղաքս, ափսոս, շատ խնդիրներ ունի։ Գավառի ավագ դպրոցի աշակերտներից շատերը կհաստատեն, որ խնդիրներից մեկը քաղաքի ծայրամասային անբարեկարգ փողոցներն են, որոնցից մեկը դեպի դպրոց է տանում։
Իմ ամենասիրելի եղանակը՝ գարունը, իմ քաղաքում ուրիշ երանգներ է ստանում։ Այստեղ գարունն ապրիլի կեսերից է միայն տեղ հասնում, իսկ մինչ այդ պետք է հաղթահարել ձմռան հետքերը՝ ձյունն ու ցեխը։ Հաղթահարելով տնից դպրոց տանող կես ժամվա անանցանելի ճանապարհները ու հասնելով դպրոց՝ մտածում եմ՝ եթե գոնե քաղաքի բնակիչները մտահոգվեին անհարթ ճանապարհները վերանորոգելու մասին, գուցե չառաջանային այս հսկայական ջրափոսերը։
Եթե քաղաքաշինությամբ զբաղվողները մտածեին, որ այդ փողոցներին ևս մայթեր են պետք, գուցե հնարավոր լիներ անցնել ջրափոսերի կողքով՝ առանց ցեխոտվելու։
Լուսանկարը՝ Մարիամ Տոնոյանի
Եթե համայնքապետարանում աշխատողները իրենց աշխատանքի մի մասը համարեին քաղաքի ձյունապատ ճանապարհների մաքրումը, գուցե չվախենայինք ցեխոտվելուց՝ ամեն անգամ սպիտակ շորերով փողոց դուրս գալիս։
Եթե մեր քաղաքացիական հասարակությունը պահանջատեր լիներ, գուցե այս խնդիրները լուծում գտնեին։
Եթե… Եթե-ները անվերջանալի են ու հավասար բայց-երի թվին։ Մնում է նախ փոխել մեր, մեզ շրջապատող մարդկանց մտածելակերպը, ապա համախմբված լուծել առկա խնդիրները։